Wpływ immunogenności na długotrwałą skuteczność infliksymabu w chorobie Leśniowskiego-Crohna czesc 4

Skumulowana częstość występowania przeciwciał przeciwko infliksymabowi (panel A) i reakcjach związanych z infuzją (panel B) w kohorcie badawczej. Stężenia przeciwciał mierzono na linii zerowej i w regularnych odstępach czasu w trakcie obserwacji, rozpoczynając po pierwszej infuzji u pacjentów z chorobą światła i pierwszą serią trzech wlewów u pacjentów z chorobą przetoki i przed każdym kolejnym wlewem infliksymabu. Rycina 2. Ryc. 2. Związek między stężeniem przeciwciał przeciwko infliksymabem a stosowaniem terapii immunosupresyjnej u pacjentów bez przetoki (panel A) i pacjentów z przetoką (panel B). Wykresy pudełkowe pokazują wartości mediany oraz pierwszy i trzeci kwartyl w każdej grupie. Paski T reprezentują resztę danych z maksymalną wartością 1,5-krotności zakresu międzykwartylowego. Stężenia przeciwciał przeciwko infliksymabowi były istotnie niższe (p <0,001) wśród pacjentów przyjmujących azatioprynę, merkaptopurynę lub metotreksat niż u pacjentów, którzy nie otrzymywali leczenia immunosupresyjnego.
W punkcie wyjściowym żaden pacjent nie uzyskał pozytywnej odpowiedzi na przeciwciała przeciwko infliksymabowi. Po piątym wlewie 76 pacjentów (61 procent) miało wykrywalne przeciwciała (Figura 1A). Częstość występowania nie zwiększyła się wraz z powtarzającymi się wlewami. Stężenia przeciwciał przeciwko infliksymabowi w surowicy miały dwa skupienia, które można było oddzielić z zastosowaniem 8,0 .g na mililitr jako wartość odcięcia: 46 z 125 pacjentów (37 procent) miało miano 8,0 .g na mililitr lub więcej. Pacjenci przyjmujący leki immunosupresyjne mieli mniejszą częstość występowania przeciwciał niż pacjenci, którzy nie przyjmowali leków immunosupresyjnych: 43 procent (24 z 56) w porównaniu z 75 procentami (52 z 69) (P <0,01). Środki immunosupresyjne chroniły także przed wysokimi mianami przeciwciał. Wśród pacjentów przyjmujących leki immunosupresyjne, w porównaniu z tymi, którzy nie przyjmowali środków immunosupresyjnych, względne ryzyko stężenia przeciwciał wynoszące 8,0 .g na mililitr lub więcej wyniosło 2,40 w grupie bez przetok (95% przedział ufności, 1,56 do 3,65; P <0,001 ) i 2,85 w grupie z przetokami (przedział ufności 95%, 1,54 do 5,25; P <0,001). Wśród pacjentów, którzy nie przyjmowali leków immunosupresyjnych, średnie stężenie przeciwciał infliksymabu wynosiło 13,8 .g na mililitr w grupie bez przetok (przedział ufności 95 procent, 7,9 do 16,2) i 21,4 .g na mililitr w grupie z przetokami (95 procent przedziału ufności 13,2 do 24,5). Wśród pacjentów przyjmujących leki immunosupresyjne stężenie przeciwciał przeciwko infliksymabowi wynosiło 1,3 .g na mililitr (przedział ufności 95%, 0,6 do 3,2) w grupie bez przetok i 1,5 .g na mililitr (przedział ufności 95%, od 0,4 do 8,8) w grupa z przetokami (p <0,001 w teście Kruskala-Wallisa) (ryc. 2).
Nie stwierdziliśmy związku między przeciwciałami przeciwko infliksymabowi i płcią, lokalizacją choroby, paleniem tytoniu lub stosowaniem mesalaminy lub kortykosteroidów w czasie infuzji infliksymabu. Stwierdzono słabą dodatnią zależność pomiędzy schematem trzech wlewów (stosowanym w 0, 2 i 6 tygodni u pacjentów z przetoką) i rozwojem przeciwciał przeciwko infliksymabowi (P = 0,04).
Rysunek 3
[podobne: psychoterapia zabrze, kosmetyki ziołowe, psychoterapia bielsko ]
[patrz też: gumtree oddam za darmo poznań, olx łęczna, chirurgia twarzowo szczękowa ]