Paraneoplastyczny pęcherzyca – autoimmunologiczna choroba śluzówkowo-skórna związana z neoplazją ad 8

Krytyczną cechą tego zaburzenia jest swoistość autoprzeciwciał, którą określiliśmy tylko częściowo. Inne paraneoplastyczne choroby autoimmunologiczne zostały lepiej zdefiniowane, w których można znaleźć biologiczne precedensy dla tego rodzaju zjawisk, które opisaliśmy u pemphigus paraneoplastów. Choroby paraneoplastyczne obejmują zespół Eatona-Lamberta (miastenii), neuropatie czuciowe, 21 zaburzeń móżdżkowych, 22 i utratę ostrości wzroku.23, 24 Te zaburzenia neurologiczne są związane z autoprzeciwciałami, które reagują krzyżowo zarówno z guzami pacjentów, jak i docelową tkanką neuronalną. .25 W paranowotworowej degeneracji móżdżkowej, autoprzeciwciała wiążą się z antygenami występującymi zarówno w komórkach nowotworowych, jak i Purkinjego. Te autoprzeciwciała rozpoznają sekwencję konsensusową tandemową sekwencję powtarzalnego peptydu składającą się z heksapeptydu Phe-Leu-Glu-Asp-Val-Asp. Te autoprzeciwciała mają szeroką reaktywność krzyżową, ponieważ ten heksapeptyd jest również obecny w niektórych niespokrewnionych białkach surowicy, takich jak inhibitor alfa1, -trespsyna i alfa2-makroglobulina.26 Obecnie próbujemy określić swoistość epitopową autoprzeciwciał parobakterii pęcherzycy w obrębie antygenów. ekstrahowany z guzów obu pacjentów i prawidłowego nabłonka. Podsumowując, proponujemy pięć następujących kryteriów, aby zdefiniować pęcherzycę paraneoplastyczną: bolesne erozje śluzówki i polimorficzne wykwity skórne, zmiany grudkowe postępujące w pęcherze i zmiany erozyjne dotykające tułowia, kończyn i dłoni i podeszew, w kontekście okultyzmu lub potwierdzony nowotwór; skórne zmiany histologiczne – akantoliza śródskórna, martwica keratynocytów i zapalenie skóry z dostępu wakuolarnego; odkładanie się IgG i dopełniacza w naskórkowych przestrzeniach międzykomórkowych, jak również liniowo-liniowe odkładanie dopełniacza wzdłuż naskórkowej strefy błony podstawnej-błony, w bezpośrednim badaniu immunofluorescencyjnym; autoprzeciwciała w surowicy, które wiążą powierzchnię komórki skóry i błony śluzowej we wzór typowy dla pęcherzyca, ale dodatkowo wiążą proste, kolumnowe i przejściowe nabłonki; oraz kompleks czterech białek (250, 230, 210 i 190 kd) immunoprecypitowanych z keratynocytów przez te autoprzeciwciała. Prawdopodobnie antygen o masie 250 kd łączy się z desmoplakiną I, a antygen o masie cząsteczkowej 230 kG emigruje z antygenem 230 kd pemfigoidu pęcherzowego. Antygeny 210-kd i 190-kd są najbardziej konsekwentnie i silnie znakowane, ale ich tożsamość nie została jeszcze ustalona.
Wnioskujemy, że pięciu pacjentów z nowotworami i polimorficznymi zmianami śluzówkowo-skórnymi ma jedno autoimmunologiczne schorzenie, w którym pośredniczy wyjątkowa i charakterystyczna odpowiedź autoprzeciwciała. Zdefiniowanie zdarzeń, które powodują tę chorobę autoimmunologiczną, powinno dostarczyć dalszych informacji na temat związku między nadzorem guza a autoimmunizacją.
Finansowanie i ujawnianie informacji
Obsługiwane częściowo przez granty (RO1-AR-32490 i KO4-AR-01686 [do Dr. Anhalt]) z National Institutes of Health.
Przedstawione w części w American Society for Clinical Investigation, Washington, DC, maj 1990.
Jesteśmy wdzięczni dr. R. Sontheimer, PD Cruz i L. Matsuoka za zebranie materiału klinicznego do tego raportu.
Author Affiliations
Z Departamentów Dermatologii (GJA, SCK, HI, HR, DM, LA-A., RSL) i Okulistyka (DAJ), Johns Hopkins University School of Medicine, Baltimore; Oddział Dermatologii, National Cancer Institute, Bethesda, Md (JRS, NJK); i Ohio State University, Columbus (MK). Zwróć się z prośbą o przedruk do Dr. Anhalt z Departamentu Dermatologii, Johns Hopkins University, 600 N. Wolfe St., Baltimore, MD 21205.

[hasła pokrewne: dziewiąte wrota cda, prosure, laryngolog toruń prywatnie ]