Paraneoplastyczny pęcherzyca – autoimmunologiczna choroba śluzówkowo-skórna związana z neoplazją ad 5

Kombinacja zmian histologicznych jest charakterystyczna dla pemphigus paraneoplastycznego. Badania histologiczne próbek skórnych i śluzówkowych wykazały znaczną zmienność, odzwierciedlającą polimorfizm zmian klinicznych. Dominowały trzy cechy: nadnaczyniowa aka.eliza śródnabłonkowa, nekroza poszczególnych keratynocytów i zmiana wakuolarnego interfejsu (ryc. 2). U czterech z pięciu pacjentów zmiany akantolityczne podobne do obserwowanych u pacjentów z pęcherzycą zwykłą występowały w pewnym momencie; u pozostałego pacjenta obserwowano jedynie zmiany grudkowo-grudkowe ze zmianą w wodnicy i owrzodzenie w ustach przed wykryciem ukrytego nowotworu (grasiczaka, następnie całkowicie wyciętego). Warto zauważyć, że tylko ten pacjent (pacjent 4) miał łagodny przebieg kliniczny i widoczną remisję. Pozostali czterej pacjenci mieli postępujące zmiany śluzówkowo-skórne, które okazały się oporne na kortykosteroidy w dużych dawkach, plazmafereza i terapia immunosupresyjna. W Pacjent 5 pęcherze skórne ustąpiły po usunięciu większości mięsaka, ale utrzymywały się owrzodzenia śluzówki i autoprzeciwciała w surowicy.
Testowanie immunofluorescencyjne
Rysunek 3. Rysunek 3. Wyniki bezpośredniego badania immunofluorescencyjnego trzech próbek skóry od pacjenta 5 (× 400). Panel A wykazuje słabe odkładanie IgG w naskórkowych przestrzeniach międzykomórkowych. To odkrycie zostało częściowo zaciemnione przez wysoką cytoplazmatyczną fluorescencję w komórkach naskórka (strzałki), która była powszechna wśród próbek od pięciu badanych pacjentów. Panel B pokazuje odkładanie składnika dopełniacza C3 w naskórkowych przestrzeniach międzykomórkowych (strzałki), jak również wzdłuż naskórkowej strefy piwnicznej-błony. Ta niezwykła kombinacja barwienia międzykomórkowego i błony podstawnej była widoczna w większości przypadków. Panel C pokazuje silne liniowo-ziarniste osadzanie dopełniacza wzdłuż strefy piwnicy-błony (strzałki).
Badanie immunofluorescencyjne tkanki peryferyjnej wykazało odkładanie się IgG w przestrzeniach międzykomórkowych dotkniętej skóry i komórek nabłonka błony śluzowej, w układzie podobnym do obserwowanego u pęcherza, ale osadzanie było często słabe i ogniskowe. Kilka biopsji ujawniło również wysoki poziom cytoplazmatycznego wybarwienia w naskórku, co utrudniało wykrycie autoprzeciwciał (ryc. 3). Wyraźnym odkryciem była łączna obecność składania granulkowo-liniowego dopełniacza wzdłuż strefy piwniczo-błony, jak również w nabłonkowych przestrzeniach międzykomórkowych.
Rycina 4. Ryc. 4. Wyniki pośredniego badania immunofluorescencyjnego surowicy od pacjentów z pęcherzycą paraneoplastyczną (panele z lewej strony, × 200) i pacjentów z pęcherzycą typu vulgaris (panele z prawej strony, × 200). Autoprzeciwciała obu grup związanych w identyczny sposób do nabłonka przełyku małpy (A i B). Jednak przeciwciała z grupy z pęcherzycą paraneoplastyczną wiążą się intensywnie z nabłonkiem przejściowym pęcherza moczowego (C) gryzoni oraz na powierzchniach szczytowych i bocznych nabłonka ludzkiego jelita cienkiego (E), podczas gdy te z grupy z pęcherzycą zwykłą nie wiążą się z tymi substratami (D i F).
Pośrednie badanie immunofluorescencyjne przełyku małpy i skóry ludzkiej i mysiej wykazało wiązanie się autoprzeciwciał z przestrzeniami międzykomórkowymi, które było identyczne z wiązaniem obserwowanym w surowicy od pacjentów z pęcherzycą zwykłą lub foliaceus; jednak, w przeciwieństwie do wiązania autoprzeciwciał u pęcherza, wiązanie w tych przypadkach dotyczyło również innych nabłonkowych substratów (ryc.
[przypisy: dziewiąte wrota cda, lioven, ibuprom zatoki ulotka ]