Medycyna nurkowania

W drugiej edycji jest to obszerna książka do zrozumienia wypadków nurkowych i chorób spowodowanych przez środowisko morskie. W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci dyscyplina medycyny nurkowej ewoluowała od kontemplacji skutków warunków hiperbarycznych na młodych, dobrze uzdolnionych, wysportowanych mężczyznach do oceny tych samych skutków na populację obejmującą osoby obu płci, w różnym wieku i na wszystkich poziomach. treningu fizycznego. W rzeczywistości do tej pory nie opracowano żadnych tabel dotyczących skutków dekompresji w zależności od wieku, ale wszystkie władze zgadzają się, że wiek ma istotny wpływ na występowanie chorób dysbilarnych.
Krótki wstępny rozdział dotyczący historii nurkowania wyjaśnia problemy kliniczne, które wymagały rozwiązania w celu kontynuowania nurkowania. Sir Robert Boyle przedstawił pierwszy opis choroby dekompresyjnej w 1670 r., Kiedy zauważył bąbel w oku żmijki umieszczonej w komorze próżniowej. Triger po raz pierwszy opisał chorobę dekompresyjną u ludzi w 1841 r. Paul Bert po raz pierwszy zwrócił uwagę na to, że gazową wymianę dwóch do jednego zmniejszenia ciśnienia otoczenia można tolerować u ludzi. Ta fizjologiczna koncepcja opiera się na harmonogramach nurkowania i dekompresji, które są nadal w użyciu.
Rozdział poświęcony fizyce i fizjologii dekompresji zwięźle przedstawia prawa i teorie, które regulują współczesne rozumienie wpływu gazów na ludzkie ciało. Teorie powstawania pęcherzyków, takie jak tribonucleation, zostały wyjaśnione i wyjaśniono niekorzystne skutki ćwiczeń na choroby dekompresyjne. Nieoczekiwane odkrycie zmniejszonej częstości zakrętów po ekspozycji na tlen hiperbaryczny jest przedstawiane jako dowód prima facie na zaangażowanie gazu obojętnego w wytwarzanie zakrętów. Podobna teoria wyjaśnia adaptację u nurków, którzy przechodzą wielokrotną kompresję i dekompresję, eliminując w ten sposób większość jąder gazowych w ciele i zmniejszając częstość zgięć podczas dekompresji. Postępy w osiągalnej głębokości nurkowania przyniosły prace Behnke i End, którzy opracowali koncepcję nurkowania w mieszanym gazie, aby uniknąć narkozy i toksyczności tlenu. Przed II wojną światową Bond skonkretyzował teorię nurkowania nasycenia, znacznie wydłużając dopuszczalny czas pracy nurka komercyjnego. Interesujące fizjologiczne skutki uboczne głębokiego nurkowania, takie jak bańka skórna i zespół wysokiego ciśnienia nerwowego, omówione są tutaj. Pierwszy z nich wynika z izobarycznej przeciwdyfuzji, gdy nurkowie wdychają mieszaninę gazów z jednym zestawem wskaźników dyfuzji, podczas gdy są zanurzeni w atmosferze gazu z inną szybkością dyfuzji. Ten ostatni zespół jest następstwem szybkich głębokich nurkowań, które można złagodzić, spowalniając szybkość opadania i dodając niewielką ilość azotu do swojego narkotycznego efektu na synapsy nerwowe.
Doskonały rozdział dotyczący urazów spowodowanych przez zwierzęta morskie obejmuje wszystko, od ukąszeń rekina po zatrucie skomórkowe, z objawami, objawami i odtrutkami. Rozdział poświęcony kobietom i nurkowaniu stanowi bardzo potrzebną dyskusję na temat wpływu ćwiczeń na rozwój i endokrynologię rozrodczą, podkreślając efekt braku miesiączki wywołanej wysiłkiem fizycznym i jednoznacznie doradzając kobietom w ciąży o nurkowaniu – nie rób tego!
Odpowiednio, autorzy poświęcili rozdział nurkowaniu przez osoby starsze i bardzo młode
[hasła pokrewne: olx czaplinek, chirurgia twarzowo szczękowa, dziewiąte wrota cda ]